دلم گرفته
چشام پر اشکه
پر از بغضم
پر از فریاد های شکسته
پر از حسای تلخ
امشب شب یلداس
یلدای تلخ من
محمد هم بالاخره دوس دختر پیدا کرد اما نمیدونم چرا من اینقد داغونم ...
نمیدونم
قصد دارم تا مدتی گوشیمو خاموش نگه دارم
به کسیم هیچی نگفتم
اینطوری دیگه نه از مسنجر شبونه خبری هس نه از چت نه از مسیج نه از زنگ
اینجوری به آرامش میرسم
دارم از همه متنفر میشم ...
خدایا کمکم کن ...
حذفش کردم
دیگه تووش نمینویسم ..
هیچوخ
هیچوخ
از این به بعد اینجا میشه مامن همه حرفای من
همه خوشیا و ناخوشیای من ....
همین
زنگ زدم تا با نوشین حرف بزنم ، گوشیو اون برداش
چقد صداش شبیه بود ،خیلی شبیه ،اونقدر که همه خاطرات مزخرفم مرور شد ...
می ترسم ،می ترسم از کابوس هایی که قراره دوباره شروو بشه ...
دوباره آزارم بده ... می ترسم از آزاد شدنش ،دوباره بوودنش
هیچوخ نفهمیده بوودم که صداش اینقدر شبیه اونه ...کاش اینطوری نبود
کاش تداعی نمیشد ...
وبلاگم دیگه آپ نخاهد شد ...
نمیدونم چرا اما حالم از اینا هم میخوره نه این خونه مجازی که کسی ازش خبر نداره نه از خونه اصلیم
گاهی از دوستام
نمیدونم چرا شاید چون نمیدونم حرف بزنم
حرف اصلیمو
اونی که دلم میخاد و
خیلی وختا پستامو خوردم
توو ذهنم نوشتمشونو تموم
شاید اگر بنا بوود تمام پستاهای ذهنیمو بنویسم الان بیشتر از 200تا پست شده بوود اما ...
اونجا نمیتونم
اونجا دیگه برا دلم خیلی کوچیک شده
از خونه عوض کردن خوشم نمیاد
اصن ،عوض کردنشم همون میشه یعنی فرقی نمیکنه چون بازم هستن
آدمایی که خیلی فراتر از دوستی های مجازی باهاشون ارتباط دارم پس بازم نمیتونم خودم باشم
نمیتونم
من مث خیلیا نیستم که همه چیزو بگم
وختی کسی منو میشناسه
از اینکه بعد هر پست زنگ بزنن و پی ام بدن که چته بیزارم
بیزارم
نمیخام کسی بروم بیاره اما نمیشه ...کاش میشد ...کاش
اما نمیشه این عذابم میده
نمیدونم چرا اما عذابم میده
خسته م خیلی خسته
از همه
با اینکه عاشق دوستامم اما گاهی فک میکنم کاش هیچوخ دایره دوستیمو اینقدر وسیع نکرده بوودم
کاش کسی نگرانم نمیشد کاش کاش کاش ...
چرا این ای کاش ها تموم نمیشن
چرا ؟؟؟
چرا حق ندارم برای خودم تصمیم بگیرم ؟
چرا ؟
چرا تا نظراتمو میبندم همه باهام دعوا میکنن،میگن چرا؟
نمیفهمم
نمیفهمم
کاش تموم شه
کاش همه چی تموم شه ...